افت فشار مغزی خودبخودی (Spontaneous Intracranial Hypotension) حالتی است که به علت کاهش فشار مایع مغزی-نخاعی (CSF) ایجاد می‌شود. کاهش فشار CSF منجر به افتادگی مغز و افزایش کشش در ساختارهای مغزی، مننژها و عروق خونی می‌شود که در نهایت به سردردهای وضعیتی (orthostatic headaches) منجر می‌گردد. علل کاهش فشار CSF معمولاً ناشی از رویه‌های پزشکی مانند نشت پایدار دورا (dural leak) پس از یک پونکسیون کمری، تروما یا تخلیه بیش از حد CSF از یک شانت می‌باشد. افت فشار مغزی خودبخودی به دلیل نشت CSF، عمدتاً از طریق دورای آسیب‌دیده یا ضعیف شده رخ می‌دهد. نشت‌های CSF در بیماران با اختلالات بافت همبند که آن‌ها را به ضعف دورا مستعد می‌کند، شایع‌تر است. تروماهای جزئی، که اغلب توسط بیمار شناسایی نمی‌شوند، ممکن است منجر به پارگی کیست اپیدورال یا پیرینورال یا پارگی دورا شود که از طریق آن CSF می‌تواند نشت کند. علاوه بر این، خارهای استخوانی و بیماری‌های تخریبی استخوانی ستون فقرات نیز در ایجاد افت فشار مغزی خودبخودی دخیل بوده‌اند. بیشتر نشت‌های CSF در ستون فقرات موضعی هستند. افت فشار مغزی خودبخودی می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد، به‌طوری‌که سن میانه تشخیص ۴۰ سال است. زنان دو برابر بیشتر از مردان (نسبت ۲ به ۱) به این وضعیت مبتلا می‌شوند.

بیماران معمولاً با سردردهای وضعیتی که در حالت خوابیده بهبود می‌یابند و با ایستادن تشدید می‌شوند، مراجعه می‌کنند. سردردها ممکن است با حالت تهوع، استفراغ، وزوز گوش (tinnitus)، سرگیجه و/یا درد گردن همراه باشند. بیماران عموماً معاینه عصبی طبیعی دارند، اگرچه در موارد شدید، عوارضی مانند نقص‌های شناختی، آتاکسی (ataxia)، اختلالات حرکتی، کوادری‌پارزی (quadriparesis) و خونریزی مغزی می‌توانند رخ دهند.

تشخیص افت فشار مغزی خودبخودی زمانی انجام می‌شود که بیماران سردردهای وضعیتی همراه با شواهدی از نشت CSF در تصویربرداری یا فشار پایین CSF داشته باشند.